terug op Ibiza!/ liftster.

Reisdagboek Ibiza

Wat blijft dat toch onbetaalbaar. Slechts twee uur vliegen, auto oppikken, tassen achterin en op weg naar het schitterende noorden met de ramen open zodat je ruikt dat je er bent.

De niet te omschrijven sensatie van dit eiland is een hele duidelijke: Het is goed, thuiskomen, ruik, proef, voel. Kortom: Gebruik al je zintuigen om zoveel mogelijk te genieten en laat het lekker gebeuren.

'I'll be darned Anna, that's Marc!' Terwijl ik net een pot honing terugzet in de schappen, hoor ik achter me mijn naam vallen. De kleine locale supermarkt vlak voordat je de heuvels inslingerd op weg naar Portinatx staat altijd garant voor toevallige ontmoetingen. Zo ook deze keer.
Achter me staan twee glunderende Engelse pensionado's.
Anna en John hebben een huis op Ibiza waar ze de helft van 't jaar verblijven. John een flamboyante levensgenieter met een kop vol goed grijs haar en gezegend met een gezonde dosis humor. Anna, een muizig klein vrouwtje waarvan de oren met de mondhoeken samen naar achteren trekken als ze lacht. Ik leerde ze vorig jaar kennen tijdens een strandfeest georganiseerd door 'localo's. Kleden, kleurrijke mensen, jong en oud door elkaar en muziek. Het thema: 'Kings and Queens'. John had zijn vrouw voor de gelegenheid in een zwarte outfit gehesen en rondom beplakt met gouden linten. Hij kwam op me af met de vraag: 'I bet you never guess what she is?! Queen Bee!! Haha haha haha.

Eerlijk is eerlijk, het was een briljante vondst en Anna glom als een waardige Queen Bee. En hier stonden ze weer, een jaar later. Ook gisteravond laat aangekomen en deze ochtend op jacht naar de eerste levensbehoeften. Op Ibiza schijnt niets 'toevallig' te gebeuren. Waar wel? Het is maar wat je gelooft. Maar de bijzondere energie op het eiland die vrijwel iedereen die zich ervoor openstelt voelt, maakt dat dingen een bijzondere manier hebben zich 'te openbaren'. Alsof ze het aanvoelen nodigen ze me uit om thuis bij hen te komen eten, vrijdag. Ik kijk ernaar uit.

Radio Kiss FM. Luid zingend slinger ik s'middags door de groen beboste heuvels. Het binnenland van Ibiza is prachtig. De krakende Zender wisselt door de slechte verbinding bij iedere bocht van nummer maar dat mag de pret niet drukken. Geuren, kleuren, flarden van felblauwe baaien flitsen voorbij en Kiss FM doet z'n best. Ze stond in de ena laatste bocht van de kronkelende weg naar beneden. Juist als ik langsraas brengt ze een boek schuin omhoog om haar ogen te beschermen tegen de zon. Ik zie het als een zwaai. 'Een liftster', bedenk ik me, als ik inmiddels twee bochten verder ben. Normaal neem ik nooit lifters mee maar op Ibiza is het voor veel mensen de normaalste zaak van de wereld om zich zo te verplaatsen. Ik wilde toch contact met de locals? Ibiza off road, deze stond aan de road. Het dient zich aan en ik heb geen haast dus draai om. 3 minuten later zie ik haar weer staan in haar gekreukeld bebloemde zomerjurk, het boek nog stevig voor haar ogen. Omdat ik nu van de andere kant kom, stop ik aan de overkant van de straat. 'Do you Need à lift?', roep ik door het open raam naar het 80-jarige vrouwtje aan de overkant. Ze verstaat me niet, roept 'No comprendo' en zwaait onhandig met haar boek. Door het langsrazende verkeer zet ik het nu echt op een brullen. 'Do you Need à lift?' schreeuw ik weer naar de inmiddels zenuwachtig om zich heen spiedende vrouw die mijn blik en geschreeuw probeert te ontwijken. Op enig enthousiasme kan ik haar niet betrappen en langzaam bekruipt me het gevoel dat dit vrouwtje straks gewoon door haar man wordt opgepikt, die ieder moment per ezel of rokende Lada de bocht om kan komen. Om de vrouw niet nog verder de stuipen op het lijf te jagen maak ik er een vriendelijke glimlach van, knik alsof ik haar begrijp, steek m'n hand op en rijd door. Omdat ik was omgedraaid moet ik ook weer terug en rijd dus voor de derde keer langs het inmiddels in zenuwslopende toestand zijnde 80 jarige vrouwtje, haar armen met boek nu stevig als slagwapen voor de borst gekruist. Als ik weer langsrijd flitsen haar ogen schichtig en angstig weg, een blik die in binnenspiegel verandert in opluchting. Zo.... aan die seriemoordenaar is ze op haar 80-jarige leeftijd toch maar ternauwernood ontsnapt. Ik heb een auto zonder liftster maar iedere bocht weer een nieuw nummer. Kiss FM. Dat dan weer wel.

Er staat een flinke wind vandaag en ik laat me nog even heerlijk zandstralen door het warme zand van Calla Vicente. Het helpt meteen, ik zie er tien jaar jonger uit. zelfs de serveerster van de loungetent aan de voet van de berg moet twee keer kijken als ik evenlater zonder dode huidcellen binnenstrompel. Ze herkent me nog en ik krijg een cappuccino. Het dikke schuim besuikerd met een hart.
Ik laat me achterover zakken in de kussens, drink m'n hart op en bekijk de wereld door de gekleurde glazen van m'n zonnenbril. De golven bestormen enthousiast de baai en waaieren uit over het hagelwitte zand. Wat een ongelofelijke bofkont ben ik toch. Thuis.